Crisis. What crisis?

Crisis? What crisis? Een titel van één van mijn albums van de groep Supertramp. Uit een ver verleden.

De man op de hoes geeft aan dat, hoe erg de crisis is, je altijd een zonnige kant kunt vinden. Kritische kijkers zouden kunnen spreken over een naïef figuur, maar dat is niet wat ik uit deze afbeelding haal.

Ik denk dat een crisis ons helpt te zien wat echt belangrijk is. Welke overbodige franje we wel weer kunnen missen. Dat we weer leren zien wat het verschil is tussen zin en onzin. Op veel plekken in onze maatschappij, politiek en bedrijven houden we ons in tijden waarin het (te) goed gaat veel te veel bezig met onzin. Oeverloos gebakkelei en gediscussieer over details, vooral om ons te laten gelden en de ander dwars te zitten. Nu, tijdens de coronacrisis, zien we wat er echt toe doet en slagen we erin de handen ineen te slaan, elkaar meer te vertrouwen en snelle besluiten te nemen. Besluiten waar we, zonder crisis, soms jarenlang over doen. In bedrijven zien we dat het thuiswerken snel en prima georganiseerd kan worden en medewerkers en bedrijven er net zo goed onder functioneren. Een blijvertje wat mij betreft. Dat heeft alles te maken met vertrouwen in elkaar. Uit gaan van vertrouwen wordt over het algemeen ook beantwoord met vertrouwen. En met verantwoordelijkheid. Ik vind dat een zonnige kant van de crisis.
Hopelijk zet dit door. Want zoals Covey Jr. al schreef: als het vertrouwen hoog is, gaat de snelheid omhoog en gaan daarmee de kosten omlaag. Als het vertrouwen laag is, gaat de snelheid omlaag en gaan de kosten omhoog.